ادب!!!
یه حدیث معروفی هستش که البته گشتم ولی منبعش پیدا نکردم:«ثمرة العلم التواضع»یعنی میوه و نتیجه ی علم، تواضع و فروتنی هستش. و البته این یکی حدیث که از اصول کافی هست:
«امام صادق (ع ) فرمود: مردیکه نامش همام و خداپرست و عابدو ریاضتکش بود، در برابر امیرالمؤ منین (ع ) که سخنرانى میفرمود برخاست و گفت : یا امیرالمؤ منین ! اوصاف مؤ من را براى ما آنطور بیان کن که گویا در برابر چشم ماست و به او می نگریم ، فرمود: اى همام! مؤ من همان انسان زیرک و با هوشى است که شادیش بر چهره و اندوهش در دلش باشد، فراخ دل تر از همه چیز و متواضع تر از همه کس است ...»
اینا مشتی از خروار این موضوع و مسئله بود که عالِم و در واقع، مؤمن ِ عالِم باید تواضع داشته باشه.
ولی دلیل اصلی نوشتن این متن ، گفتن این حدیثا نبود. اینا رو که اکثرمون میدونیم. دلیل اصلی این بود که گاهی می دیدم افرادی که کوچکتر بودند و بزرگ شدند ولی ادب اونا بیشتر که نشد، کمتر هم شد. علم و معلومات بیشتر شد، ولی متأسفانه ادب و تواضع و کلاً اخلاق اونا بهتر نشد. نمیدونم دقیقاً مشکل از کجای کاره ولی شاید ماها خیال کردیم وقتی بزرگ میشیم و زور پیدا میکنیم! دیگه باید هر حرفی رو با هر لحنی و هرجور که خودمون راحتتریم به زبان بیاریم و به قول معروف هرچه دل تنگت میخواهد بگو!! و هیچ توجهی نداشته باشیم که کسی ناراحت میشه یا احترام بزرگتر بودن مخاطب رو نگه داریم یا مسائل دیگه رو مراعات کنیم.
